Joel Barish (Jim Carrey)’in eski sevgilisi Clementine (Kate Winslet) yaşadıkları iki yıllık ilişkiye dair tüm anılarını gizemli tıbbi bir müdahale ile kafasından sildirir. Bunu öğrenen Joel çok üzülür ve aynı prosedürü kendi üzerinde uygulatmaya karar verir. Bütün anılarını sildirmek için derin uykuya yattığında, gözlerinin önünden Clementine ile yaşadığı günler geçer. Joel aslında Clementine’i unutmak istemediğini anlar ve müdahaleyi durdurmak için çabalar.

---

İnsan beyninin teknolojiyi ancak ve ancak birbiri ile iletişim kurduğu vakit yenebileceğini, aksi takdirde yenilmeye mahkum olduğunu, bundan kaçışın ise sonuç vermeyeceğini anlatan taş gibi bir yapım. Ayrıca, dört dörtlük bir insanı bulmamızın imkânsızlığını yüzümüze vuran ve gerçekten sevdiğimiz insanı olumlu, olumsuz yönleri ile kabul edersek bunu hiç bir gücün yıkamayacağını söyleyen, söylemekle de kalmayıp adeta aklımıza kazıyan mükemmel kurguya ve oyunculuğa sahip bir film…

Joel’in bilinçaltını görmeye başladığımız andan itibaren karşımıza çıkan mini özel efektler (Barnes & Noble’dan evin holüne geçiş, insan suratları, hafızada birer birer kaybolan anılar ve somut objeler vs.) son derece ucuza mal olmasına rağmen hikâyeyle birlikte sizi öylesine içine çekmeyi başarıyor ki bu basitliklerini bile görmüyor gözleriniz…

Joel ile Clementine’in arasını açan en önemli diyaloglardan biri de Joel’in bir anlık boşluğuna gelip Clem hakkında sarf ettiği ağır sözlerdir. Fakat aslında Clem gibi son derece geniş fikirli, rahat, cıvıl cıvıl bir insan normal şartlarda bu laflardan alınacak biri değil bana göre… Yani bunu Joel karakterinde biri değil de başka biri (mesela Elijah’in canlandırdığı karakter) söylese o kadar koymazdı ona… Joel söylediğinde koymasının sebebi ise Joel’in son derece sessiz, sakin, ağzından kerpetenle laf alınan biri olmasıdır. Şimdi böyle pek konuşmayan bir adamdan bu tip laflar işitmek insana oldukça koyuyor tabi, hele ki bu lafları alan kişi onu gerçekten de seven biriyse…